Ο εγκέφαλος «φρενάρει» το τρέξιμο και όχι μόνο!

Λένε οι παλιοί ότι ο εγκέφαλος μας είναι …άβυσσος και τελικά φαίνεται ότι ισχύει, αφού ενώ εσύ προσπαθείς να κάψεις κιλά, τρέχοντας ή κάνοντας ποδήλατο ή κολύμπι ή όποια άλλη άσκηση με αεροβική ή με ένταση, αυτός δίνει εντολή …φρεναρίσματος, στο νευρικό σου σύστημα!

Μάταια εσύ, από το άλλο τμήμα του εγκεφάλου δίνεις εντολές για περισσότερη άσκηση… το άλλο τμήμα φαίνεται ότι κάνει το δικό του και διατάζει το νευρικό σύστημα να κόψει ταχύτητα ώστε με αυτό τον τρόπο να πετύχει μείωση της κατανάλωσης ενέργειας από το σώμα!

Η έρευνα έγινε στο Πανεπιστήμιο Σάιμον Φρειζερ του Καναδά και οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι οι άνθρωποι αλλάζουν εύκολα τον τρόπο με τον οποίο περπατούν -συμπεριλαμβανομένων χαρακτηριστικών του βηματισμού που διαμορφώθηκαν έπειτα από εκατομμύρια βήματα στη διάρκεια της ζωής τους για να εξοικονομήσουν μικρά ποσά ενέργειας.

Έτσι λοιπόν εξηγείται γιατί οι περισσότεροι από μας προσπαθούν να κάνουν την προπόνηση ή άλλες δράσεις με τον λιγότερο κοπιαστικό τρόπο, επιλέγοντας τη μικρότερη διαδρομή ή να καθόμαστε αντί να στεκόμαστε όρθιοι!

Η μελέτη της ομάδας του, η οποία δημοσιεύεται στην επιστημονική επιθεώρηση «Current Biology» εξηγεί ότι: «προσφέρει μια φυσιολογική βάση για αυτήν την τεμπελιά δείχνοντας ότι, ακόμα και σε μια καλά προβαρισμένη άσκηση όπως το περπάτημα, το νευρικό σύστημα παρακολουθεί ασυνείδητα την κατανάλωση ενέργειας και συνεχώς βελτιστοποιεί τα μοτίβα της κίνησης σε μια ατέλειωτη προσπάθεια για τη φθηνότερη δυνατή μετακίνηση».

Η επιστημονική ομάδα, ενδιαφερόταν να μάθει γιατί οι άνθρωποι κινούνται όπως κινούνται, δεδομένου ότι υπάρχουν αμέτρητοι τρόποι για να φτάσει κανείς από το σημείο Α στο σημείο Β. Την απάντηση δίνει σε ένα βαθμό η εξέλιξη και η σταδιακή μάθηση. Μπορεί όμως ο οργανισμός να ρυθμίζει τη δαπάνη ενέργειας σε πραγματικό χρόνο.

Για να απαντηθεί το ερώτημα, οι εθελοντές της μελέτης κλήθηκαν να περπατήσουν ενώ φορούσαν έναν ρομποτικό εξωσκελετό, κάτι σαν μεταλλικό στήριγμα με κινητήρες στο οποίο τοποθετούνται τα πόδια. Ο εξωσκελετός ήταν προγραμματισμένος να αποθαρρύνει την κανονική βάδιση ασκώντας αντίσταση στα γόνατα. Η αντίσταση αυτή εξαφανιζόταν όταν ο εθελοντής περπατούσε με μη κανονικό τρόπο.

Ουσιαστικά, οι εθελοντές βρέθηκαν ξαφνικά σε μια νέα πραγματικότητα, στην οποία έπρεπε να ξεμάθουν ότι είχαν μάθει περπατώντας στην κανονική τους ζωή, και να βρουν έναν νέο τρόπο οικονομικής μάθησης.

Και πράγματι, βρήκαν πολύ εύκολα αυτόν τον νέο τρόπο: η ανάλυση έδειξε ότι οι συμμετέχοντες προσάρμοσαν αυτόματα το ρυθμό βάδισης για να φτάσουν στην ελάχιστη κατανάλωση ενέργειας. Αυτό συνέβη σε χρόνο λίγο λεπτών, ακόμα και όταν η μείωση στη δαπάνη ενέργειας ήταν πολύ μικρή, μόλις 5%.

Τα ευρήματα, λέει η ερευνητική ομάδα, δείχνει ότι το ενεργειακό κόστος των μετακινήσεών μας δεν είναι απλά το αποτέλεσμα των μυϊκών κινήσεων, αλλά παίζουν στην πραγματικότητα βασικό ρόλο στη διαμόρφωση αυτών των μετακινήσεων.

Το επόμενο ερώτημα που θα επιχειρήσει να απαντήσει η ερευνητική ομάδα είναι το πώς το νευρικό σύστημα παρακολουθεί την ενεργειακή δαπάνη και υπολογίζει τις βέλτιστες κινήσεις για όλους τους μυς του σώματος.

ΠΗΓΗ: Current Biology